Druga dawka azotu w życie
Żyto ozime traktowane jest przez wielu rolników po macoszemu, co przekłada się na bardzo niskie plony. Tymczasem wystarczy trochę o nie zadbać, aby zebrać więcej.
Jednym z najważniejszych czynników decydujących o wielkości plonu żyta jest prawidłowe nawożenie azotem. Według Czuby (1996), na wytworzenie tony ziarna wraz z odpowiednim plonem słomy żyto pobiera 21 kg azotu. Nawożenie tym makroelementem stosuje się przy mniej intensywnych technologiach w dwóch terminach (tuż przed ruszeniem wegetacji i na początku fazy strzelania w źdźbło – BBCH 31-32), a przy bardziej intensywnych - w trzech (tuż przed ruszeniem wegetacji, na początku fazy strzelania w źdźbło – BBCH 31-32 oraz w fazie liście flagowego – widoczne pierwsze ości – BBCH 39-49).
Azot w trzech terminach stosuje się przede wszystkim w uprawie odmian mieszańcowych (heterozyjnych) żyta, które odznaczają się bardzo dużym potencjałem plonowania, który może być wykorzystany pod warunkiem stosowania troskliwej agrotechniki, w tym intensywnego nawożenia azotem.
Przy łącznej dawce azotu do 100 kg N/ha w fazie strzelania w źdźbło stosuje się połowę tej dawki. Natomiast przy większych dawkach rozsiewa się 50-70 kg N/ha. Azot zastosowany w tym terminie ogranicza redukcję źdźbeł produkcyjnych, kłosków w kłosie oraz zawiązków ziarniaków. W fazie strzelania w źdźbło można stosować przede wszystkim azot w formie azotanowej oraz w amonowej (np. w saletrze amonowej). Unikać należy natomiast mocznika zawierającego azot w formie amidowej na glebach zakwaszonych, a na takich żyto jest u nas najczęściej uprawiane. Wykorzystanie azotu z nawozów mineralnych przez żyto wynosi 63 proc.
