Redlice i lemiesze. Czterokrotnie trwalsze po napawaniu
W przypadku napawania półautomatycznego szybkości podawania drutu rdzeniowego powinna wynosić ok. 40-50 cm/min. Wartość natężenia prądu spawania dla drutu rdzeniowego przyjmuje się w oparciu o jego średnicę i powinna zawierać się w granicach od 125 do 250 A na 1 mm. Ważnym parametrem jest również tzw. długość wolnego wylotu drutu, którą przy tego typu pracach zaleca się ustawić w zakresie od 10 do 25 mm. Długość ta decyduje o odległości pomiędzy powierzchnią napawaną, a dyszą wylotu gazu ochronnego i tym samy warunkuje skuteczność ochrony miejsca napawania.
Palnik polecany do redlic
Inną metodą nanoszenia warstwy stopu twardego jest zastosowanie palnika gazowego. Sposób ten nadaje się szczególnie, na przykład do obróbki redlic siewników. Przy napawaniu łukiem elektrycznym półautomatem spawalniczym mogłyby następować pęknięcia, szczególnie krawędzi redlic, ze względu na niewielką grubość materiału.
Jest to proces prosty technologicznie, nie drogi i niewymagający dużo czasu. Dla przykładu, jak twierdzą praktycy, obróbka 18 redlic zajmuje około czterech godzin. Na jedną redlicę potrzebny jest jeden drut lutowniczy, tzw. pałeczka lutownicza. Jest to rurka ze stali niskostopowej wypełniona proszkami stopów metali twardych (np. węglikiem wolframu). Koszt takiej pałeczki to około 30-35 zł, w zależności od średnicy i od składu rdzenia.
Można również do napawania stosować same proszki ze stopów twardych. Używa się do tego celu palnika spawalniczego ze specjalną głowicą proszkową. Nie jest ona jednak tania, kosztuje ponad 120 zł. Stosuje się również specjalne palniki acetylenowo-tlenowe, ze zbiorniczkiem na proszki stopów twardych, jednak cena ich jest jeszcze większa i przekracza nawet 400 zł. Zasysane mogą być one z niego poprzez tlen lub acetylen i transportowane do dyszy palnika, gdzie następuje ich wstępne roztopienie. Dalej transportowane są na powierzchnie części i w nią wtapiane.
Charakterystyczną cechą proszków jest możliwość ich stosowania na różne powierzchnie, począwszy od stali niskowęglowej na kwasoodpornej kończąc. Grubość nakładanej warstwy może wahać się w granicach od 0,05 do 2,5 mm, za jednym przejściem. Można również stosować powłoki kilkuwarstwowe.
eśli dysponujemy palnikiem do tego typu pracy, wówczas koszty jednostkowe ulepszania tym sposobem są najniższe. Natrysk z jednoczesnym natopieniem warstwy nie wymaga specjalnego przygotowania powierzchni ulepszanej części. Wystarczy ją oczyścić papierem ściernym, o średniej wielkości ziaren. Palnik należy trzymać w odległości około 150-200 mm od powierzchni przedmiotu.
