Tarcznik w natarciu na polskie sady?
Wystąpienie tarcznika niszczyciela, szkodnika upraw sadowniczych stwierdzono w Polsce, jak podała Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Szkodnik uznawany jest w wielu krajach za organizm kwarantannowy.
Zwalczanie tarcznika w Polsce również określone jest w polskich przepisach. W przeszłości miały już miejsce potwierdzone przypadki wystąpienia patogena w naszym kraju. W latach 1948–1949 szkodnik pojawił się w okolicy Wadowic (woj. małopolskie).
Ogniska tarcznika stwierdzono obecnie w dwóch miejscach na terenie powiatu opolskiego (woj. lubelskie). To wynik działań kontrolnych PIORiN. „Szkodnik został wykryty w grudniu 2015 r. w sadach jabłoniowych, na pędach i owocach jabłoni” – podaje Inspekcja.
Owocówka południóweczka w polskich sadach
Tarcznik niszczyciel pochodzi z Azji Wschodniej, skąd rozprzestrzenił się po całym świecie. W środkowej i północnej Europie rozwija się tylko jedno pokolenie szkodnika w roku. Większość osobników zimuje w pierwszym stadium larwalnym, lub jako zapłodnione samice. Pozostałe osobniki giną w okresie zimy. Gatunek rozmnaża się płciowo. Samice są żyworodne, rodzą larwy mające zdolność ruchu, co pozwala im znaleźć na roślinie miejsce dogodne do dalszego rozwoju. Następne stadia larwalne prowadzą osiadły tryb życia ukryte pod woskowymi tarczkami (stąd nazwa), które początkowo są białe, a w miarę upływu czasu przyjmują zabarwienie ciemnoszare oraz stale powiększają się. Tarczki larw zimujących są barwy czarnej. Samiec nie przypomina samicy. Ma zdolność aktywnego przemieszczania się. Posiada skrzydła i odnóża.
Objawy występowania tarcznika to widoczne na powierzchni zaatakowanych roślin stadia rozwojowe szkodnika. Szczególnie dobrze zauważalne są tarczki, pod którymi ukryte są larwy i samice. Charakterystyczne dla tego gatunku jest występowanie tarczek w dużym zagęszczeniu oraz ich warstwowy układ. Owady żerują na powierzchni organów roślinnych, głównie atakują części zdrewniałe, ale przy liczniejszych grupach również liście i owoce. Występowaniu osiadłych larw i samic towarzyszą charakterystyczne, fioletowoczerwone obwódki na powierzchni zasiedlonych organów roślinnych
Wykrywanie obecności szkodnika opiera się na prowadzeniu oceny wizualnej roślin. Lustracje sadów prowadzić najlepiej w okresie maj – październik.
