Wiosenne nawożenie rzepaku azotem i siarką
Wiosenne nawożenie azotem, jak i innymi składnikami pokarmowymi, powinno być przeprowadzone jak najwcześniej. Ważne jest, aby dokonując wyboru nawozu azotowego, w razie potrzeby wybrać te, które jako składnik drugoplanowy zawierają dostępną siarkę.
Aby prawidłowo określić zapotrzebowanie roślin na azot należy wykonać badanie na zawartość azotu mineralnego Nmin w glebie w warstwie 0-60 cm. Próby gleby powinno się pobrać tuż przed ruszeniem wegetacji wiosennej, po ustąpieniu mrozu i okrywy śnieżnej.
Do określenia wiosennego zapotrzebowania roślin na azot próbki należy pobrać za pomocą lasek glebowych na dwóch różnych głębokościach: 0-30 i 30-60 cm. Znając ilość dostępnego azotu w glebie możemy określić wiosenną dawkę dla przewidywanego plonu w stosunku do potrzeb pokarmowych rzepaku. W tym momencie trzeba podjąć decyzję, jakie dawki nawozów azotowych i w jakiej formie należy zastosować uwzględniając również nawożenie siarką.
Korzeń buduje plon rzepaku
Prawidłowo rozwinięty rzepak większość azotu powinien pobrać do kwitnienia. W praktyce oznacza to potrzebę zastosowania dwóch dawek tego składnika w małych odstępach czasowych (od kilku dni do 2-4 tygodni). Rzepak pobiera azot z nawozów, gdy tylko gleba rozmarznie. Termin i wielkość pierwszej dawki zależą od stanu roślin.
Wyższe nawożenie, nawet do 60 proc. całkowitej planowanej dawki azotu, należy zastosować na plantacje słabsze. Należy pamiętać, aby azot dostarczyć możliwie jak najwcześniej. Na plantacjach zdrowych, dobrze zimujących, optymalnie rozwiniętych przed zimą (8-12 liści), stosować około 50 proc. planowanej dawki azotu. Na plantacjach bujnie wyrośniętych, ale dobrze zimujących, ograniczyć dawkę do 30 proc. całkowitej dawki azotu.
Termin stosowania drugiej wiosennej dawki azotu powinien być tak dobrany, aby przypadł 3-4 tygodnie przed kwitnieniem. Umożliwia to roślinie efektywne pobieranie azotu z gleby, prawie do wyczerpania jego zapasów. Opóźnienie terminu nawożenia prowadzi nie tylko do opóźnienia, lecz także do przedłużenia fazy kwitnienia łanu. Jest to szkodliwe dla budowy plonu. Należy zatem stosować nawozy azotowe szybko działające, a przy tym lekko zakwaszające glebę. Do takich należą przede wszystkim saletra amonowa i saletrzak, a dopiero w dalszej kolejności saletra wapniowo-amonowa, czy też RSM.
Kondycja plantacji rzepaku ozimego
Ważną kwestią w wiosennym żywieniu rzepaku azotem jest dobór nawozu. Obowiązuje tu ogólna zasada: im gorszy stan łanu, tym wcześniej należy podać azot, wybierając lepiej rozpuszczalne formy. Pod względem szybkości działania nawozy azotowe, począwszy od formy działającej najszybciej, są uszeregowane następująco: RSM > saletra wapniowa > saletra amonowa > saletrzak > siarczan amonu > mocznik.
Azot musi być zbilansowany z innymi składnikami pokarmowymi, aby mógł być wykorzystywany. W okresie wczesnowiosennym dotyczy to przede wszystkim siarki, a w razie potrzeby również potasu, magnezu i fosforu. Nawożenie doglebowe siarką należy wykonać przed wiosennym ruszeniem wegetacji rzepaku. Składnik ten warunkuje pobranie i wykorzystanie azotu z gleby. Zatem jest potrzebny roślinie od początku wegetacji.
Dawka siarki jest powiązana z wielkością dawki azotu. W zależności od jej dostępności z gleby, dawka powinna kształtować się w zakresie 1/3-1/4 dawki azotu.
- Krok po kroku w zakresie doboru odmian, nawożenia i ochrony. Zamów prenumeratę miesięcznika "Nowoczesna Uprawa" już teraz
