Szklarnie: podłoża uprawowe mineralne
Obecnie w produkcji szklarniowej prowadzi się uprawy bezglebowe, w których stosuje się m.in. podłoża inertne np. keramzyt, wełnę mineralną.
Keramzyt to brązowoszare lub ceglastoczerwone kulki, które mają regularny kształt oraz porowatą strukturę. Jest jednym z popularniejszych podłoży inertnych. Keramzyt jest substratem sterylnym. Cechują się dużą przepuszczalnością i porowatością, co wpływa na wysoką częstotliwość nawadniania roślin zwłaszcza w trakcie występowania wysokich temperatur.
Keramzyt jest materiałem trwałym, jako podłoże może być stosowany wielokrotnie, wymaga jedynie dezynfekcji. Keramzyt jest stosowany do uprawy takich gatunków jak: pomidor, ogórek, anturium i gerbera.
Perlit jest szklistą skałą wulkaniczną, jako produkt komercyjny perlit wytwarzany jest poprzez ogrzewanie materiału w temperaturze 760-1100°C. W trakcie tego procesu powstają lekkie agregaty o wysokiej porowatości. Jako podłoże jest trwały i sterylny, jego pH kształtuje się w granicach 6,7-8,0.
Wymagania pokarmowe pomidora szklarniowego
Perlit jest podłożem przepuszczalnym i zapewnia optymalny poziom powietrza dla korzeni. W trakcie uprawy perlit nie zmienia swoich właściwości. Niestety, podobnie jak wełna mineralna, perlit nie ulega biodegradacji, a koszty jego utylizacji są wysokie.
Piasek jest materiałem relatywnie tanim i ogólnie dostępnym, składa się głównie z kwarcu. Jego najważniejszymi wadami są niska porowatość oraz duża gęstość. Podłoże z piasku posiada strukturę rozdzielnocząsteczkową, jego cząstki mają wielkość od 0,1 do 1 mm. W tym podłożu dominują pory międzyziarnowe o wymiarach poniżej 1 mm.
W zależności od średnicy frakcji zmienia się jego pojemność powietrzno-wodna. Rodzaj piasku ma ogromne znaczenie, przy piasku drobnoziarnistym rośliny są słabo odżywione i wydają mniejsze plony, ale jeśli do uprawy zastosowany zostanie piasek gruboziarnisty, plony będą porównywalne do tych otrzymanych np. z wełny mineralnej.
Owoce i warzywa na pierwszym planie, czyli targi TSW 2018
Wełna mineralna jest jednym z najczęściej używanym podłożem w uprawach bezglebowych. Produkcja wełny mineralnej polega na stapianiu w 1500°C pokruszonych skał z dodatkiem koksu. Następnie roztopiony materiał wylewany jest na obrotowy walec, gdzie powstają włókna, które po dodaniu lepiszczy są nawilżone i sprasowywane. Standardowa wełna mineralna składa się z 5 proc. fazy stałej – włókna, resztę (95 proc.) stanowią pory o różnej średnicy.
Wełna mineralna posiada dobre właściwości fizyko-chemiczne, jest podłożem inertnym, sterylnym oraz wolnym od patogenów, substancji toksycznych i balastowych. Stwarza optymalne warunki dla rozwoju systemu korzeniowego. Rośliny rosnące w tym podłożu dają wysokie plony, a ich wzrost jest prawidłowy. Nawet po nasączeniu wełny mineralnej pożywką, zachowuje ona optymalny stosunek powietrzno-wodny.
Dzięki braku sorpcji wymiennej możliwe jest dokładne sterowanie odżywianiem roślin. Wełna mineralna pozwala uprawiać rośliny w cyklu przedłużonym, bez konieczności wymiany roślin w okresie letnim.
Poważną wadą wełny mineralnej jest fakt, że nie ulega ona rozkładowi, co prowadzi do nagromadzenia zużytych podłoży tego typu, chociaż istnieje możliwość ponownego użycia wełny mineralnej, nie rozwiązuje to problemu zanieczyszczenia środowiska.
- Agrobiznes bez tajemnic. Zamów prenumeratę miesięcznika "Przedsiębiorca Rolny" już dziś
