Warzywa też należy odżywiać
Wymagania rynkowe nakładają na producentów warzyw konieczność sprostania wszystkim oczekiwaniom przetwórstwa i w końcowym etapie konsumentów. Uzyskanie pożądanej jakości warzyw wiąże się z uzupełnianiem w glebie niezbędnych składników do wzrostu i rozwoju roślin.
W przypadku niedoboru składników pokarmowych w glebie niemożliwa jest produkcja warzyw spełniających standardy jakościowe.
Potas
Potas ma duży wpływ na jakość i plonowanie owoców pomidora. Niedobór potasu może powodować nierównomierne wybarwienie, gdyż zahamowana zostaje synteza likopenu oraz następuje opóźnienie zanikania chlorofilu w dojrzewających owocach. Owoce pomidora mają duże zapotrzebowanie na potas. Zapotrzebowanie na ten składnik jest większe jesienią przy niedoborze światła (listopad) niż latem. Zawartość potasu w liściach powinna wynosić 4,5–7% suchej masy, a w grudniu i listopadzie może dochodzić do 8%.
Zbyt obfite nawożenie potasem, które ma zapobiegać nierównomiernemu wybarwieniu się owoców, zwykle wpływa jednak na obniżenie plonu ogólnego, niekiedy o 10%. Niedobór potasu jest sygnalizowany przez żółknięcie i brązowienie brzegów liści, wyrastanie gron pod ostrym kątem, co powoduje załamywanie się, a nawet całkowite ich odrywanie się pod ciężarem owoców. Potas reguluje transport asymilatów, zwiększa przydatność do przechowywania. Wpływa też na lepsze wykorzystanie energii słonecznej oraz na lepszą gospodarkę wodną.
Rośliny pobierają potas aktywnie przez system korzeniowy. Niewystarczająca dla roślin zawartość potasu w glebie prowadzi do ograniczonego zawiązywania owoców oraz zwiększonej wrażliwości na szkodniki. Dodatkowo tracą na tym owoce, gdyż przy zbyt małej ilości potasu mają zmniejszoną przydatność do przechowywania (brązowienie miąższu), są małe z wcześnie pojawiającym się marszczeniem skórki i mają niską zawartość witaminy C.
Magnez
Magnez pobierany jest przez rośliny z roztworu glebowego biernie – a zatem inaczej niż potas. W glebie magnez jest składnikiem łatwo przemieszczanym, a jony magnezowe są ruchliwe. Jest pobierany częściowo przez rośliny, a częściowo (w zależności od właściwości gleby) przemieszczany w głąb, poza zasięg systemu korzeniowego. Dlatego też w głębi profilu glebowego i pod poziomem próchniczym często następuje nagromadzenie magnezu. Łatwe przemieszczanie się i jego ubytki z wierzchniej warstwy gleby należy brać pod uwagę w stosowaniu nawozów magnezowych.
Magnez reguluje w roślinie ponad 300 procesów fizjologicznych, spełnia funkcje w przemianach asymilatów roślinnych i nie może być zastąpiony żadnym pierwiastkiem. Magnez jest głównym składnikiem chlorofilu i reguluje proces asymilacji, bierze udział w gromadzeniu cukrów przez rośliny, w tworzeniu białek i węglowodanów oraz uczestniczy w wytwarzaniu witaminy A. Wpływa korzystnie na wielkość i wybarwienie, nadaje aromat oraz ogranicza nadmierne gromadzenie azotanów.
Działanie magnezu w dużym stopniu zależy od jego związku chemicznego. Siarczanowa forma magnezu jest łatwo rozpuszczalna w wodzie, natychmiast dostępna dla roślin i długo działająca.
Spośród warzyw najwięcej magnezu ma fasola – w 100 gramach zawiera aż 169 mg magnezu. Na dalszych miejscach pod względem zawartości magnezu jest groch (129 mg), szpinak (53 mg), groszek, czosnek, pietruszka, szczypiorek, bób, fasola strączkowa, brukselka, ziemniak.
